Η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο ξεκινά με τα 65α γενέθλια του Τζεπ Γκαμπαρντέλα: Αμέσως ο θεατής βυθίζεται σ’ ένα απολύτως οργιαστικό σύμπαν που ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στην έκσταση και την παρακμή - ισορροπία που οδηγεί πολλούς κριτικούς στο να αναφέρουν το όνομα του Φεντερίκο Φελίνι. Το La Grande Bellezza θα μπορούσε, άλλωστε, να χαρακτηριστεί και «Dolce Vita του 21ου αιώνα». Ο Φελίνι όμως είναι μονάχα ένα από τα φαντάσματα που περιδιαβαίνουν σ’ αυτό το φιλμ.
Φάντασμα, λίγο πολύ, και ο κεντρικός του ήρωας: Ο Γκαμπαρντέλα, πετυχημένος δημοσιογράφος (κουβαλά ακόμη κάτι από την αίγλη που, κάποτε, εξέπεμπε αυτή η δουλειά), διάσημος για το βιβλίο του «Το ανθρώπινο σύστημα» που έγραψε τριάντα και πλέον χρόνια πριν, μοιάζει με καλλιτέχνη παγιδευμένο στο κορμί μιας διασημότητας. Με βλέμμα γεμάτο θλίψη (συνοδευόμενο πάντα με χαμόγελο) παρακολουθεί αποτυχημένες avant-garde παραστάσεις, σαραντάρες στριπτιτζούδες, κηδείες αυτοκτονικών πλουσιόπαιδων και, αναπόφευκτα, τον εαυτό του στον καθρέπτη.
Είναι ένας ήρωας που κουβαλά πολλά κοινά σημεία με αυτούς ολόκληρης της φιλμογραφίας του Σορεντίνο, που πάντα έκανε ταινίες για άνδρες γοητευτικούς, αυτάρεσκους, «πετυχημένους» και φοβισμένους. Τούτη εδώ δε, σε βομβαρδίζει με εικόνες πλούσιες, φωτογραφημένες με γνήσια Ιταλική φροντίδα, δηλαδή πεντάμορφες και ευγενείς.Το τερέν όμως είναι γνήσια μετα-Μπερλουσκονικό. Και ενώ η κάμερα δείχνει απρόθυμη να ακινητοποιηθεί, συνειδητοποιούμε πως η διαδρομή που μας αφορά δεν είναι μόνο αυτή που κρύβεται στα στενά της Ρώμης.
Εδώ ο Σορεντίνο οδηγεί τις σημάνσεις του σ’ ένα σμίξιμο που ευφραίνει τον θεατή όπως μόνο ένα σπουδαίο έργο τέχνης μπορεί. Γιατί μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, ο Γκαμπαρντέλα (που ο Τόνι Σερβίλο ενσαρκώνει με μια απερίγραπτη χάρη) συνειδητοποιεί πως, ναι, η ζωή μπορεί να είναι εξίσου ασήμαντη με ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ, αλλά μόνο ζώντας μπορεί να διεκδικήσει κανείς αυτή τη φευγαλέα επαφή με την ακίνητη αιωνιότητα. Στο φινάλε, η μόνη απόσταση που έχει σημασία να διανύσεις, είναι αυτή που χωρίζει την ευτυχία του να μη πιστεύεις σε τίποτα, από την ευτυχία του να πιστεύεις σε κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου