Έχω καιρό να γράψω, το ξέρω. Κάτι οι μαζεμένες δουλειές, κάτι τα ταξιδάκια, κάτι οι στεναχώριες του να ζεις σε μια χώρα που έχει πλέον ξεφλουδιστεί πλήρως για να αποκαλύψει τη σκατίλα που ανέκαθεν υπήρχε στο κέντρο της ύπαρξης της, ε, δε θελει κανείς και πολύ για να παραιτηθεί. Όχι ηχηρά, όχι δραματικά, αλλά δίχως να το καταλάβει καν ο ίδιος.
Σας γράφω από την Αγγλία και ο ίδιος μόλις πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα πως αυτό είναι που έχει κάνει τη συγγραφή τόσο δύσκολη τον τελευταίο καιρό. Όλα δείχνουν να με βαραίνουν, εκτός της μικρής βεβαίως, αλλά κάθε μορφή "ευθύνης" δείχνει μάταιη και χωρίς αντίκρυσμα.
Όλα αλλάζουν μόλις βρεθείς σε ένα περιβάλλον στοιχειώδους σεβασμού, νομιμότητας, αποδοχής. Στο φαστουντάδικο στη γωνία, μια αφίσσα διαφημίζει ένα θεατρικό του Τέρενς Μακ Νάλι, ναι, αυτού του Corpus Christi. Ο κόσμος - κόσμος απλός, καθημερινός - διαβάζει, σημειώνει, αδιαφορεί, χλαπακιάζει. Διαβάζω για τους ναζιστικούς χαιρετισμούς αρχηγού νομίμου κόμματος στην Κρατική Ελληνική τηλεόραση. Οι φίλοι μου εδώ, ξένοι και έλληνες, με ρωτούν "τι συμβαίνει στη χώρα;" και σε κάποιους ξεφεύγουν ματιές χρωματισμένες με λίγο οίκτο. Τους κατανοώ, έτσι κοιτούσα κι εγω πριν κάτι χρόνια, συναδέλφους μου από χώρες που στα μάτια μου φάνταζαν τριτοκοσμικές. Κούνια που με κούναγε.
Είδα το "Seven Psychopaths" του Martin MacDonough, του τυπά που είχε σκίζει με την "Αποστολή στη Μπριζ". Μοναδικός συνδιασμός Φελινικού προβληματισμού αλα Οκτώμιση, Ταραντινικού κυνικού χιούμορ και προχωρημένης σινελατρείας που κάνει στάσεις ακόμα και στον Βιμ Βέντερς. Επιτέλους κάποιος δίνει έναν μεγάλο, ζουμερό ρόλο στον Christopher Walken - added bonus για την εμφάνιση του Tom Waits, σκίζουν και οι Colin Farell, Woody Harelson και Sam Rockwell. Βγαίνω από την αίθουσα ενθουσιασμένος. Επίσης βλέπω επιτέλους live τον Johnny Hallyday στο Royal Albert Hall - αλλά γι αυτό, αξίζει ένα ξεχωριστό κείμενο.
Σύντομα αφήνω το Λονδίνο και ετοιμάζομαι για την επιστροφή στη χώρα. Κάθε φορά, όλο και πιο δύσκολο αυτό το τελευταίο.
Τι να πεις τώρα σ' αυτό... Σε όλα έχεις δίκιο. Και αν η μικρή είναι ίσως το μόνο που δε σε βαραίνει, εμένα, το γεγονός ότι μικρανασταίνω (που έλεγε η γιαγιά μου) δίνει σε όλα όσα συμβαίνουν μια αβάσταχτη, ουσιαστική βαρύτητα. Σκέφτεσαι τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν και να ζουν ως ανεξάρτητοι ενήλικες, που; Στην Ελλάδα των πεσμένων στα τέσσερα πολιτικών; Στην Ελλάδα των εξαθλιωμένων συνταξιούχων; Στην Ελλάδα των λιπόθυμων από την πείνα μαθητών; Στην Ελλάδα των κομπλεξικών νταήδων με τις μαύρες μπλούζες, των ιερέων που δεν κατάλαβαν ποτέ τι γράφει το ευαγγέλιο, των παρτάκηδων, των απατεώνων, των "δε βαριέσαι τώρα, που να τρέχουμε";;; ...Γιατί άλλη Ελλάδα δεν γνωρίζω πια. Κι αν, όντας πατέρας, σκέφτομαι πολλές φορές το μέλλον, μπορώ μόνο να φανταστώ σκηνές από το The Road του Cormac McCarthy. Χωρίς ίχνος υπερβολής το μόνο που σκέφτομαι για το που θα ζήσω εγώ και τα παιδιά μου σε λίγα χρόνια είναι ένας post apocalyptic κόσμος με αρώστιες, Αρμαγεδών και ζόμπι (ναι, δεν έχει ζόμπι το the road αλλά είμαι και λίγο comic psycho). Είμαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, ακούω τη θάλασσα και φαντάζομαι τους νεκροζώντανους να συνωστίζονται στο συρματόπλεγμα της περίφραξης. Θυμάμαι στιγμιαία πως κάπου ήταν κομμένο και το έδεσα με δύο συρματάκια. Αν μαζευτούν πολλοί θα το ανοίξουν. Μια μπουκιά από έναν από δαύτους αρκεί να περάσω στην άλλη μεριά. Τι έχω να χάσω πια; Τον φόβο μου; Την απελπισία; Και μετά συνέρχομαι, όχι δεν είναι σκέψεις αυτές, την ψάχνω λίγο, κάνω και μια μικρή έρευνα μέσα στο μυαλό μου, τι να φταίει; Και τότε σε θυμάμαι στο υπόγειο να μου κάνεις introduction στον κόσμο του Romero. Και μετά, ε, δεν έχει μετά... Μήπως τώρα δεν ζούμε μέσα στον φόβο και την απελπισία;
ΑπάντησηΔιαγραφή