Riz.

Την εποχή εκείνη που οι συνθέτες ευρωπαϊκών soundtrack ήταν παγκοσμίως ξακουστοί, μαζί με τα ονόματα των Αρμάντο Τροβαγιόλι, Φράνσις Λαϊ και – φυσικά – Ένιο Μορικόνε, άκουγες και αυτό του Ριζ Ορτολάνι που έφτασε νωρίς – νωρίς στο Αμέρικα με το τραγούδι “More”.

Γραμμένο για τις ανάγκες του σκληρού ντοκιμαντέρ «Σκυλίσια ζωή» του 1962, το τραγούδι, μεταφρασμένο στα αγγλικά από το πρωτότυπο «Ti guarderò nel cuore» (Σε κρατώ στη καρδιά μου) βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ την ίδια χρονιά, και γνώρισε τεράστια επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες χάρη στις επανεκτελέσεις του τζαζίστα Κάι Γουίντινγκ και, κυρίως, του Φρανκ Σινάτρα (σε ενορχήστρωση του σπουδαίου παραγωγού Κουίνσι Τζόουνς).

Πέραν αυτής της επιτυχίας όμως, ο γεννημένος στην Ιταλία το 1931 Ορτολάνι, που άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Πέμπτη στη Ρώμη, συνέχισε να εργάζεται τακτικά για τον διεθνή κινηματογράφο. Από τον «Φανφαρόνο» του Ντίνο Ρίζι, την «Κίτρινη ρολς-ρόις» με τους Αλέν Ντελόν, Σίρλεϊ Μακ Λέιν και Ίνγκριντ Μπέργκμαν (τι καστ!), το «Επτά φορές γυναίκα», ξανά με τη Μακ Λέιν αλλά και τον Πίτερ Σέλερς, μέχρι και τη χρυσή εποχή του Ιταλικού τρόμου, στην οποία ο Ορτολάνι μεγαλούργησε με τα σάουντρακ των ταινιών «Cannibal Holocaust» και «Zeder», οι οπαδοί της κινηματογραφικής μουσικής τιμούσαν και με το παραπάνω τις όποιες κυκλοφορίες του (τα βινύλια των οποίων αποτελούν «δυνατά» συλλεκτικά κομμάτια).

Φανατικός θαυμαστής δηλώνει ο Κουέντιν Ταραντίνο – και εμπράκτως: Χρησιμοποίησε μουσική του Ορτολάνι στα σάουντρακ των ταινιών «Kill Bill», «Άδωξοι Μπάσταρδη» και Τζάνγκο, ο τιμωρός». Μουσική του όμως ακούστηκε και στο «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν.

Η σπουδαία δισκογραφία του βέβαια θα εξακολουθεί να γεμίζει την οθόνη με όμορφη ρετρό νοσταλγία. Ο ίδιος όμως υπήρξε ενεργός μέχρι το τέλος.