Δε ξέρω για σενα, αλλά εμένα όλες αυτές «οι γιορτές», από τότε δηλαδή που έπαψα να απολαμβάνω το 15νθήμερο των διακοπών που προσφερόταν την εποχή που δεν ήξερα ακριβώς τι να κάνω με το πουλί μου, μοιάζουν με αναγκαίο κακό.
Έχεις λίγα παραπάνω χρήματα να ξοδέψεις επειδή πρέπει να κινηθεί η αγορά, λίγη παραπάνω όρεξη επειδή υπάρχουν τα οικογενειακά «τραπέζια» κι εσύ ούτως ή άλλως (πρέπει να) μαστουρώνεις με τη μάσα, λίγο παραπάνω χρόνο για να ζήσεις το παιδί σου ή το παιδί μέσα σου - λες και δε θα έπρεπε να είναι έτσι εξ αρχής.
Οι γιορτές βοηθούν, με τον τρόπο τους, τη διασκεδαστική διαφυγή από τις μάχες που οφείλουμε να δώσουμε, τους ανθρώπους που φοβούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Το πρόβλημα δεν είναι πως δεν το ξέρουμε. Αλλά που επιλέγουμε να το αγνοούμε επιδεικτικά (γιατί πρέπει να το κράξουμε και να φύγει ο νταλκάς), ενώ την ίδια στιγμή επωφελούμαστε απ’ αυτό (για να μη πηδήσουμε από το παράθυρο). Ακίνδυνοι υποκριτές είτε από τη μία, είτε από την άλλη. Δε ξέρω ποιός το έστησε όλο αυτό το κόλπο, αλλά το κανε καλά.
Αλλά, hey, αν σκέφτεσαι διαφορετικά από εμένα και διαφωνείς με τις μαλακίες που γράφω, more power to you. Και χρόνια σου πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου