Η Τέχνη Θέλει Καλοπέραση

Βγήκα πριν λίγες μέρες με μια παλιά φίλη – που τυγχάνει να είναι και “συνάδελφος”. Και κουβεντιάσαμε λίγο-πολύ τα γνωστά: ότι οι σελίδες των “πολιτιστικών” θεμάτων στις εφημερίδες ολοένα και μειώνονται, ότι το κουτσομπολιό παίρνει το πάνω χέρι σχεδόν παντού και, τέλος πάντων, ποιος νοιάζεται για τον πολιτισμό σε μια χώρα που τραβά την πιο γερή οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών της.

Το πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί βέβαια είναι, ποιος νοιαζόταν πριν. Μήπως όλη αυτή η αναμπουμπούλα της τσέπης απλώς απεκάλψε το προφανές; Ότι δηλαδή, εκτός από μια τόση δα μειοψηφία, ο μέσος “εμείς” δεν δίνει διάρα τσακιστή; Γιατί από τα χρόνια της “Αλλαγής”, όταν δηλαδή τα μπουζούκια και τα κλαρίνα μπήκαν στο Ηρώδειο, μέχρι σήμερα, που το pop σκυλάδικο κυριαρχεί ακόμη και στους παιδικούς σταθμούς (!) ελάχιστα δείχνουν να έχουν αλλάξει, κι ας μεταμορφώνεται διαρκώς των δεκαετιών το αισθητικό περιτύλιγμα.

Κι αν θέλετε, σας λέω ότι μερικά πράγματα λειτουργούν καλύτερα τώρα απ'ότι τότε. Θέλω να πω, πόσα εισιτήρια νομίζετε ότι έκοψε η Ευδοκία του Δαμιανού στην εποχή της; Λιγότερα απ'ότι ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου. Υπάρχει βλέπετε η πληροφόρηση – και κυρίως η διαδικτυακή, που, να, αυτή τη στιγμή, ενώνει κι εμάς. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι το κοινό που αποφεύγει τις διδαχές του mainstream πλήθυνε – απλώς βελτιώθηκε η ενημέρωση του. Και τα 35.000 εισιτήρια του Κυνόδοντα δεν έχουν την παραμικρή σημασία μπροστά, ας πούμε, στα 200.000 του Ι Love Καρδίτσα για να πιάσουμε το χειρότερο δυνατό παράδειγμα.

Παράλληλα, μέσα σ'αυτή την πραγματικότητα, ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως αποκαλεί τους Έλληνες “διεφθαρμένους” και “κοπρίτες”, αναγνωρίζοντας, δίχως να το καταλαβαίνει, το δικαίωμα της λεηλασίας σε όλους αυτούς που, οι δύσμοιροι, εφόσον δεν ανήκουν στην ομάδα “Όλοι-Μαζί-Τα-Φάγαμε”, έχουν το δικαίωμα να καταστρέψουν τις περιουσίες των οποιονδήποτε “ενόχων” - και μετά φταίνε οι φοιτητές (τα “κωλόπαιδα” όπως ο ίδιος κύριος τα αποκάλεσε), για υπόθαλψη της βίας.

Σε αυτό το τουρλουμπούκι λοιπόν, προκύπτει και ένα τρίτο ερώτημα: Γιατί να νοιαστεί για τον πολιτισμό ο Έλληνας σήμερα; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Όταν δε αυτός δείχνει να “ενοχλεί” το Κράτος μόνο και μόνο για να σφετεριστεί μια χούφτα ψίχουλα της πίτας του, πως να τον πάρεις στα σοβαρά; Και πως να πεις στον οποιονδήποτε φιλότιμο οτι, ξέρεις, υπάρχουν τα παρεάκια, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που ακολουθούν έναν δικό τους δρόμο κι έχουν κάτι να πουν; Όρεξη είχε ο άλλος να ψάξει – ειδικά σήμερα, που αν είναι να απαιτήσει κάτι από την “τέχνη” αυτό θα είναι απαντήσεις, εδώ και τώρα. Μα οι απαντήσεις υπάρχουν, θα πει κάποιος, βγαίνοντας, για παράδειγμα, από τον Μαχαιροβγάλτη του Γιάννη Οικονομίδη. Ποιός όμως είναι αυτός που θα σε πάρει από το χεράκι για να σε τραβήξει μέχρι εκεί;

Δεν έχει την παραμικρή σημασία. Γιατί, η Ελληνική κοινωνία σήμερα είναι ένα φίδι ακέφαλο, ένα χαρμάνι ακυβέρνητης επιθετικότητας, δίχως κατεύθυνση και προσανατολισμό. Και μέσα σ'αυτό το χάος, αυτοί που προσπαθούν, όσο προσπαθούν, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να “ενημερώσουν” αυτούς που ζουν έξω από τη ζώνη πυρός.

Κι εμείς που είμαστε χωμένοι ως το λαιμό, αλλά παρ'όλα αυτά ενδιαφερόμαστε, τι παριστάνουμε; Τους “διαφορετικούς”, τους ιεροκήρυκες, ή μήπως ζούμε κι εμείς σε μια πλάνη;

Στο ταξί του γυρισμού, ο 60άρης οδηγός χαμηλώνει τον derti.fm για μου πιάσει τη κουβέντα. Ο παρακάτω διάλογος είναι 100% αληθινός.


- Τι δουλειά κάνεις φίλε;
- Κριτικός κινηματογράφου.
- Έλα, ακόμη υπάρχουν τέτοιοι;
- Ναι...
- Και κριτικάρεις όλες τις ταινίες ή μόνο τις Ελληνικές;
- Όλες! Γιατί όλοι οι οδηγοί έχετε την ίδια απορία;
- Σάμπως ξέρω πως λειτουργεί το επάγγελμα;... Πήγαινα πολύ σινεμά στα νιάτα μου ξέρεις. Μου άρεσαν τα γουέστερν, αλλά έβλεπα και αυτά τα “αριστερά”.
- Δηλαδή;
- Ε, είχα μπλέξει με μια γκόμενα και με τραβολογούσε. Βλέπαμε ταινίες από την Ρωσία, την Πολωνία, είχαν πολύ πέραση τότε.
- Θυμάσαι καμιά απ'αυτές;
- (γέλια) Οχι, οχι... Αλλά μου άρεσαν. Διαφορετικό πράγμα ρε φίλε, είχαν μια, πως να σου το πω, μια ποίηση, καταλαβαίνεις; Με έκαναν να νιώθω καλύτερα. Αλλά το ήθελα και το γουέστερν μου. Ωραία η γαλλική κουζίνα και το φιλέτο, ξέρεις, αλλά τον θέλεις και τον μουσακά σου.
- Και τώρα;
- Ε, τώρα που μας έκοψαν το μουσακά...


Συμπέρασμα: Ξεχάστε όλα τα παραπάνω που έγραψα.
Η τέχνη θέλει καλοπέραση.
Με τις υγείες μας.