«Ο μύθος του Δράκουλα»: Μια παρουσίαση, σήμερα

Το CINEMARIAN και οι εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ σας προσκαλούν
σήμερα, 31 / 3 του 2016
στην παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Καρώνη
  

 

«Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο»
 
θα μιλήσουν:
ο κριτικός κινηματογράφου-μουσικός Άκης Καπράνος και ο συγγραφέας

Ο «Δράκουλας», ένα καθαρά λογοτεχνικό δημιούργημα του Δουβλινέζου συγγραφέα Μπραμ Στόουκερ, δεν θα αργήσει να εξελιχθεί σε έναν αστικό μύθο που με την βοήθεια του κινηματογράφου θα εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το βιβλίο εξετάζει τις λογοτεχνικές συνθήκες κάτω από την οποίες γεννήθηκε ο Δράκουλας, αλλά ανατρέχει και στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς και στους θρύλους των Βαλκανίων, ανιχνεύοντας το μύθο των βρυκολάκων. Επιπλέον, αναζητά και σχολιάζει τις ταινίες σταθμούς με πρωταγωνιστή τον Δράκουλα και όχι μόνο αυτόν. Παράλληλα παρουσιάζεται μια πλήρης φιλμογραφία με τις ταινίες στις οποίες ο αιμοδιψής κόμης των Καρπαθίων τριγυρίζει αναζητώντας τα θύματά του.
 

Βιογραφικά σημειώματα:

Ο Παναγιώτης Καρώνης γεννήθηκε στην περιοχή της Αρχαίας Μαντινείας και συγκεκριμένα στη Νεστάνη Αρκαδίας. Παρακολούθησε έναν πενταετή κύκλο μαθημάτων ζωγραφικής στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου της Πάτρας, υπό τη διεύθυνση της Κλεοπάτρας Δίγκα με δάσκαλο τον Θανάση Μακρή. (http://pkaronis.gr/) Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα και την Πάτρα. Έχει εικονογραφήσει παραμύθια και έχει υπογράψει σκηνικά και κοστούμια για το θέατρο. Επιμελείται εκδόσεις και ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων. Κείμενά του για τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ζει και εργάζεται στην Πάτρα.

Ο Άκης Καπράνος γεννήθηκε το 1976 στον Πειραιά. Σπούδασε σκηνοθεσία, δημοσιογραφία και ιστορία τέχνης. Είναι ο κριτικός κινηματογράφου της εφημερίδας Τα Νέα και συνεργάζεται με το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ. Εδώ και 23 χρόνια παρουσιάζει στο Κανάλι 1 του Πειραιά την εκπομπή “Ραδιοφωνική Οθόνη”. Μουσικός με μεγάλη δισκογραφία και συναυλιακή παρουσία στην Ευρώπη, ενώ έχει εργαστεί και για το σινεμά (υπέγραψε τα soundtrack των ταινιών «Η Ψυχή Στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη, «Ξένες σε ξένη χώρα» του Δημήτρη Παναγιωτάτου και «Forget Me Not» του Γιάννη Φάγκρα). Τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει Ιστορία της Μουσικής στον Κινηματογράφο, στη σχολή Σταυράκου.

Ο νέος, ανεξάρτητος χώρος προβολής ταινιών CINEMARIAN δημιουργήθηκε από αγάπη για την έβδομη τέχνη και τον πολιτισμό. Διαθέτει αίθουσα προβολής 50 ατόμων και φουαγιέ.
Όλοι οι χώροι κλιματίζονται.

CINEMARIAN
Διεύθυνση: Γενναίου Κολοκοτρώνη 42, 11741, Κουκάκι-Αθήνα
www.cinemarian.gr
τηλ.: 211 400 2640 • e-mail: info@cinemarian.gr
δείτε το χάρτη πατώντας εδώ

Πρόσβαση:
Από Σύνταγμα: τρόλεϊ 15 (στάση Άγιος Νικόλαος)
Από Ηλεκτρικό «Πετράλωνα»: τρόλεϊ 15 (στάση Φιλοπάππου)

Francofonia (2015)

Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ συνήθιζε να λέει πως η καλύτερη κριτική για μια ταινία είναι, πολύ απλά, μια άλλη ταινία. Η διαφορά έγκειται στο ό,τι εδώ, η ταινία στην οποία δείχνει να απαντά ο Αλεξάντερ Σοκούροφ, είναι επίσης δική του: Η αξεπέραστη «Ρώσικη Κιβωτός» του 2003 ήταν ένα απολύτως εκστατικό βαλς μιάμισης ώρας, φιλμογραφημένο σε μονοπλάνο, με πεδίο δράσης το μουσείο του Ερμιτάζ. Στο «Francofonia» όμως (που διαδραματίζεται σε έναν άλλο «ιερό» χώρο της παγκόσμιας Τέχνης, το Μουσείο του Λούβρου) ο Σοκούροφ κοντοστέκεται μάλλον σκεπτικά απέναντι σ’ εκείνη ακριβώς την έκσταση. Ποιο είναι άραγε το αποτύπωμα που αφήνει η Τέχνη στο χρόνο (άρα και στην ανθρωπότητα), αναρωτιέται.

Τον ακούμε σε αφήγηση off, παρεμβαίνουν όμως κι άλλοι χαρακτήρες: Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ακούγεται να λέει «Όλα είναι Εγώ!», περιδιαβαίνοντας το Λούβρο και η περιβόητη Μαριάνα, η ενσαρκώτρια της Γαλλικής Δημοκρατίας (η μορφή της οποίας κοσμεί, φυσικά, το Μουσείο) διαφωνεί μαζί του για το «μυστικό» πίσω από το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, σε μια απολαυστική σεκάνς. Δεν είναι οι μόνοι: ο Γερμανός αξιωματικός Κόμης Βολφ Μέττερνιχ και ο Γάλλος Διευθυντής του Λούβρου Ζακ Ζογιάρ που συνεργάστηκαν υποχρεωτικά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την διάσωση του θέτουν, με τον τρόπο τους, το ζήτημα της ιερότητας της Τέχνης απέναντι στην οποιαδήποτε ανθρώπινη ζωή.

Την ίδια στιγμή, ο Σοκούροφ συζητά, μέσω skype με φίλο που ταξιδεύει: το γεμάτο ευρήματα πλοίο, κατευθύνεται – φυσικά – προς το Λούβρο. Και η ταινία του, πραγματικό αισθητικό κομψοτέχνημα αλλά και γνήσια μεταμοντέρνο σχόλιο πάνω στη φύση του κινηματογραφικού μέσου. Γιατί ο Ρώσος σκηνοθέτης, δίχως να ξεστρατίσει χιλιοστό από την διαλεκτική του, αποδoμεί – λατρευτικά – και το ίδιο το σινεμά, με τη γενναιότητα ενός διανοούμενου που αρνείται να παραδώσει τα όπλα.

Suntan (2016)

Μόνος φτάνει σε μια σχεδόν ερημωμένη Αντίπαρο ο Κωστής, φαινομενικά έτοιμος να αναλάβει την τοπική κλινική του νησιού. Το πόστερ στο ιατρείο του όμως αναπαριστά ένα παζλ ημιτελές, και το δικό του βλέμμα μοιάζει θολό και συγχυσμένο. Οι μήνες περνούν, και το καλοκαίρι επιτίθεται προκαλώντας δυναμικές αναταράξεις:Το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου ξεκινά ως χαμηλόφωνη δραμεντί και εξελίσσεται σε ψυχολογικό θρίλερ, το παράδοξο όμως είναι πως ο έκρυθμος ήρωας της είναι τελικά αυτός που κρατά συγκεντρωμένο το δραματουργικό focus στα επουσιώδη: η ταινία μπορεί να ανεβάζει δεξιοτεχνικά ρυθμούς, όμως τον κοιτάζει πάντα με αγάπη, κλείνοντας με ένα πλάνο που κάνει ακόμη κι εμάς να μετανιώσουμε για τις επιλογές μας. 

Εδώ και το μεγάλο στοίχημα του φιλμ: Πόσο μπορεί να "ξεστρατήσει" ένας συμπαθής ήρωας χωρίς να μας πετάξει έξω απ' αυτό; Ο Παπαδημητρόπουλος δείχνει πρόθυμος να τραβήξει αυτό το δραματουργικό σκοινί μέχρι τα όρια του. Το οτι στο τέλος κερδίζει, αποδεικνύει το σκηνοθετικό του ταλέντο - αλλά και την εμπιστοσύνη του απέναντι στην ιστορία που ανέλαβε να αφηγηθεί (κάτι που δεν έδειχνε να ισχύει στο "Wasted Youth" για παράδειγμα).

Στις ερμηνείες, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο πάσσαλος γύρω από τον οποίο περιστρέφονται ηθοποιοί και λοιποί συντελεστές, είναι κυριολεκτικά αψεγάδιαστος. Χαρισματικοί επίσης οι σκηνοθέτες Γιάννης Οικονομίδης, Σύλλας Τζουμέρκας (συν-σεναριογράφος του φιλμ) και Νίκος Τριανταφυλλίδης στους μικρούς τους ρόλους, εξαιρετικός και ο Παύλος Οικονόμου στο ρόλο του Δημάρχου. Μια μικρή ένσταση όμως για τους πιτσιρικάδες (που φέρνουν την ανατροπή καθώς ο ήρωας ερωτεύεται την Άννα, ένα 19χρονο κορίτσι που ενσαρκώνει με εφηβική ανεμελιά η Έλλη Τρίγκου) – όχι τόσο ερμηνευτική, όσο σεναριακή: Η μόνη τους θετική ποιότητα μοιάζει να είναι η νεότητα τους.

Krigen (2015)

Στο πρώτο “Ράμπο” του Τεντ Κότσεφ, ο Σιλβέστερ Σταλόνε λέει, σχεδόν σπαράζοντας, στον πρώην διηκητή του που ενσαρκώνει ο Ρίτσαρντ Κρένα: “Δεν ήταν δικός μου πόλεμος. Εσείς με επιλέξατε – δε σας επέλεξα εγώ”. Στη Δανέζικη ταινία του Τομπίας Λίντχολμ που παρουσιάζουμε σήμερα, τα λόγια αυτά δεν ακούγονται ποτέ. Προκύπτουν όμως από το δράμα. Ο Κλάους, Δανός, υπηρετεί στο Αφγανιστάν. Μια υπόθεση ρουτίνας πάει στραβά, και μετά από μια εξαντλητική πορεία, υποχρεώνεται να πάρει γρήγορα μια απόφαση για να σώσει τις ζωές των στρατιωτών του. Τα καταφέρνει, έντεκα πολίτες όμως χάνουν τις ζωές τους – και ο ίδιος καλείται να περάσει στρατοδικείο, ρισκάροντας ποινή τεσσάρων ετών.

Γυρισμένο στην Τουρκία, με Αφγανούς πρόσφυγες (οι πολιτικές προεκτάσεις, δικές σας) και πρώην Δανούς φαντάρους για έξτρα δόση αληθοφάνειας, η “Απόφαση” αναζητά την αναπαράσταση, ταυτόχρονα όμως έχει ανάγκη και την απόσταση από το δράμα για να λειτουργήσει. Ο σκοπός είναι προφανής: Η δραματική αποφόρτιση που προκύπτει, βοηθά τον σκηνοθέτη να στήσει έναν παράλληλο άξονα ανάμεσα στις σκηνές του δικαστηρίου και σ' αυτές που διαδραματίζονται στο σπίτι, εκεί δηλαδή που διεξάγεται ένας άλλος πόλεμος, σε άλλους όρους, αλλά εξίσου καταστροφικός. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως, είναι πως ο Λίντχολμ αναγνωρίζει, στη σκληρότητα της Εισαγγελέως, την αλαζονεία μιας εξουσίας, που σου παραδίδει ένα όπλο ζητώντας να πολεμήσεις έναν εχθρό που επί της ουσίας αγνοείς.

Γιατί, βλέπετε, σ' αυτές τις ταινίες το πρόβλημα είναι σχεδόν “κλασσικό”: Ναι, σίγουρα αυτοί οι φαντάροι από τη μακρινή Δύση πέρασαν φρικτά στο Αφγανιστάν (ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο των τελευταίων πενήντα ετών – δεν έχει πραγματικά σημασία) – γιατί όμως βρέθηκαν εκεί εξ' αρχής; Σε μια σκηνή, ένας Αφγανός ρωτάει τον ήρωα μας αν μπορεί να προσφέρει καταφύγιο στο στρατόπεδο γι αυτόν και την οικογένεια του, καθώς κινδυνεύουν από τους Ταλιμπάν. Ο Κλάους τον διώχνει, λέγοντας του όμως πωςμ ως πατέρας ο ίδιος, τον καταλαβαίνει. «Τα παιδιά σου είναι ασφαλή όμως», του απαντά. Ξάφνου, όλα έχουν ήδη ειπωθεί.