Οκτώβριος 2013.
Είναι μια μάλλον σεμνή τελετή. Στο κομψό σαλόνι της γαλλικής πρεσβείας, ο πρέσβης Ζαν Λου Κιουν-Ντελφόρζ απαρίθμησε όλες τις γνωστές επιτυχίες του Ντέμη Ρούσσου (από τα «Rain and Tears» και «Goodbye My Love Goodbye» έως το «Quand Je t'aime»), υπογράμμισε της παραδοσιακές μουσικές αφετηρίες της οικογένειας και παρέδωσε στον γεννημένο στην Αλεξάνδρεια τραγουδιστή («γενέτειρα του Ζορζ Μουστακί και της Δαλιδά») το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο Ντέμης Ρούσσος φαινόταν συγκρατημένος αλλά, όπως θα παραδεχθεί αργότερα, η συγκίνησή του ήταν βαθιά. Ο λόγος;
«Ξέρετε, δεν είχε προηγηθεί κάποιου είδους σύσταση: η επιλογή προήλθε από "ψηλά", δηλαδή απευθείας από τον μεσιέ Ολάντ. Αυτό το μετάλλιο αντιπροσωπεύει την πρώτη χώρα μου, την Ελλάδα και τη δεύτερη τη Γαλλία. Και τώρα νιώθω σαν να γεφύρωσα αυτές τις δύο πατρίδες μου. Μετά απ' όσα έχω περάσει σ' αυτή τη δουλειά, αν κάτι μου λέει αυτό είναι πως η μουσική ενώνει».
Ο Ντέμης Ρούσσος τραγούδησε σχεδόν τα πάντα: από το ψυχεδελικό ροκ των Aphrodite's Child που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε σκληρό και αποκρυφιστικό (με το κλασικό άλμπουμ «666») έως ελαφρά pop - αλλά και παραδοσιακή μουσική. «Καλά κάνετε εσείς και τα περιγράφετε, μόνο που εγώ ποτέ μου δεν έκανα αυτόν το διαχωρισμό. Οι γονείς μου τραγουδούσαν ασταμάτητα - ο πατέρας μου ειδικά, ήταν η "ψυχή του πάρτι" που λένε. Και τραγουδούσαν τα πάντα. Πολλοί με κατηγόρησαν για τις συνεχείς αλλαγές μου, τη μετάβαση από το ένα μουσικό είδος στο άλλο - αλλά εμένα με ενδιέφερε μονάχα η όμορφη μουσική».
Είχατε ήδη ηχογραφήσει κάποια σπουδαία άλμπουμ με τους Aphrodite, σπεύδω να του "θυμίσω". «Έπρεπε όμως να κάνω το επόμενο βήμα. Όλοι στη μπάντα αισθανόντουσαν πως είχαμε φτάσει σε ένα τέρμα. Ήταν εφιαλτική περίοδος για μένα: Οταν άφησα τους Aphrodite's Child σχεδόν έπεσα σε κατάθλιψη. Ημουν μόνος, δεν είχα την απαιτούμενη εμπειρία και, να σας πω την αλήθεια, δεν είχα καταλάβει ακόμη αν είχα καλή φωνή ή όχι». Μα πως είναι δυνατόν, αναρωτιέμαι! «Πιστέψτε με, αν δεν υπήρχε η αγάπη του κόσμου θα είχα καταντήσει ερημίτης. Οχι πως δεν με γοητεύει ακόμη αυτή η προοπτική! Φοβάμαι πως παρά τις συνεχείς περιοδείες, έχω υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου. Πότε σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα, πότε να ξεκινήσω μια νέα καριέρα - σας έχω πει πόσο μου αρέσει το σινεμά;».
Ο τελευταίος δίσκος του, τιτλοφορημένος απλώς «Demis», ήταν μια επιστροφή που ελάχιστοι περίμεναν, ένα blues rock άλμπουμ, «βραχνό» και ακατέργαστο. Δεν πέτυχε εμπορικά - ο ίδιος όμως το λάτρευε. «Δεν φαντάζεσαι την έκπληξή μου όταν γνώρισα αυτούς τους πιτσιρικάδες, την μπάντα που με συνοδεύει: δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτή η γενιά με εκτιμούσε ακόμη τόσο πολύ. Αγαπώ φυσικά τα blues - αλλά για μένα η μουσική είναι μία, είτε είναι "ελαφριά" είτε όχι. Υπάρχουν άπειροι κακοί μουσικοί εκεί έξω, η μουσική όμως μόνο καλό μπορεί να κάνει. Είναι ένα μέσο κατανόησης του γείτονά μας, ένας τρόπος επικοινωνίας. Και ίσως κάποτε, μέσα από αυτήν, να κατορθώσουμε επιτέλους να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με τα όπλα που του διέθεσε ο Θεός. Εγώ έχω μια φωνή, μια κιθάρα, ένα πιάνο, ένα μικρόφωνο: Ένας μικρός στρατός!».
Ο σπουδαίος ερμηνευτής δεν σηκώθηκε από την καρέκλα του καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής. Είχε όμως έναν άκρως «εναλλακτικό» αέρα, από το ντύσιμο και τα στρογγυλά, α λα Τζον Λένον γυαλιά του μέχρι και το επιβλητικό στήσιμο ενός καλλιτέχνη που έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη σκηνή. Μόλις που ξεχώρισα το βλέμμα του καθώς τον αποχαιρέτησα φεύγοντας για την εφημερίδα. Πρέπει να ήμουν αγχωμένος γιατί στην ηχογράφηση ακούγεται να μου λέει χαμογελαστά: «Ας καθυστερήσετε και λίγο».
